"Bezpłodna kukułka" jest filmem, który można ogląć po kilka razy i zawsze odkryje się w nim coś cennego. To słodko-gorzka opowieść o próbie przezwyciężenia samotności, walce z niepewnością i potrzebie zagarnięcia choćby odbrobiny miłości. Cała historia, na przemian przeplatana jest nutami radości, smutku i melancholii - co najważniejsze, ani trochę nie ociera się o łzawą pretensjonalność i zwinnie omija wydeptane ścieżki banału. Jest piękna i smutna za razem, jak barwne jesienne liście, które powolnie przechodzą w stan śmierci.

Postać Pookie w wydaniu Lizy to więcej niż koronkowa robota. Widzowi bardzo łatwo się z nią utożsamić, ponieważ nie jest ideałem, ma masę wad i ukrywa przed światem swe największe lęki (aktorsko wyszło na szóstkę z plusem).
Z początku jej postać może wydawać się lekko irytująca i nadgorliwa, ale kiedy otwiera przed nami rąbek swego wnętrza, w bardzo szybki sposób zaskarbia sobie najgorętszą sympatię. Nie sposób jest nie słuchać i nie obserwować tej zabawnej gaduły, która pod maską "burzycielki świata" ukrywa swą kruchość i strach.

Film obfituje w masę błyskotliwych monologów i w rzutki sposób szkicuje przed widzem dwa wnikliwe portrety psychologiczne osobliwej pary, która ani trochę nie wpisuje się w konwencję "Księcia i Kopciuszka". Samo życie bez ubarwień, gdzie nie ma idealnej miłości i osób z identycznym spojrzeniem na świat (zakończenie ukazuje to dosadnie).

Jerry i Pookie, czy są razem, czy tkwią w samym środku tłumu - nie mogą uciec od palącej samotności (A. J Pakula podkreśla to "osobnymi" kadrami, które ukazują ich oddzielnie, oraz długimi ujęciami, które uwypuklają ich niepewność). Jednocześnie potrafią sprawić, że widz zacznie odczuwać potok żarliwych emocji i zacznie kibicować im z całej siły. Choćby z tego powodu, obraz ten potrafi rozbrzmiewać w duszy jeszcze długo po zakończonym seansie, podobnie jak sensualne dźwięki piosenki "Come Saturday Morning", która przenika poszczególne partie filmu.

Naprawdę warto!